BTW bevoegdheid om het dwangbevel te viseren en uitvoerbaar te verklaren

Artikel 85, §1, eerste lid, van het Wetboek van de belasting over de toegevoegde waarde, dat de gewestelijke directeur machtigt zijn bevoegdheid om het dwangbevel te viseren en uitvoerbaar te verklaren over te dragen, ontslaat de Belgische Staat niet van de verplichting te bewijzen dat het litigieuze dwangbevel werd geviseerd en uitvoerbaar verklaard door een ambtenaar aan wie deze bevoegdheid werd overgedragen; wanneer, zoals in dat geval, het bewijs door vermoedens kan worden aangenomen, beoordeelt de rechter in feite de bewijswaarde van de vermoedens waarop hij zijn beslissing grondt; het Hof gaat enkel na of de rechter het begrip feitelijk vermoeden niet heeft miskend en, met name, of hij uit de door hem vastgestelde feiten geen gevolgtrekkingen heeft gemaakt die enkel op grond van die feiten geenszins kunnen worden verantwoord (1). (1) Het OM had geconcludeerd tot cassatie om twee redenen. Enerzijds werd het argument van de verweerder, volgens hetwelk “de verklaring die de gewestelijke directeur van de btw-administratie te Namen, R.D., die op het ogenblik van de litigieuze feiten in functie was, had afgelegd tijdens zijn verschijning op 3 november 2008 voor de rechtbank van eerste aanleg te Nijvel, betekent dat laatstgenoemde zijn bevoegdheid inzake het viseren en uitvoerbaar verklaren van de dwangbevelen m.n. had overgedragen aan L.D., leidend ambtenaar die tijdelijk het hogere ambt van directeur uitoefende”, afgewezen door het Hof in zijn arrest van 3 maart 2011 (Cass. 3 maart 2011, AR F.08.0082.F, AC 2011, nr. 178) voorafgegaan door de concl. OM). Anderzijds beslist het arrest dat het litigieuze dwangbevel, dat was geviseerd en uitvoerbaar verklaard door “de heer L.D., directeur a.i., aangewezen door de gewestelijke directeur van de btw-administratie” regelmatig is naar vorm, op grond dat “de gewestelijke directeur voor de eerste rechter is verschenen om te bevestigen dat hij zijn bevoegdheid in een dienstnota heeft overgedragen aan L.D., directeur a.i., zoals die overdracht schriftelijk wordt vermeld in het litigieuze dwangbevel”. Volgens het proces-verbaal van persoonlijke verschijning van de gewestelijke directeur voor de eerste rechter van 3 november 2008 had eerstgenoemde evenwel verklaard dat “hij onder zijn naaste medewerkers […] zelf L.D. heeft aangewezen. Die delegatie is niet schriftelijk geschied. Wij meenden dat de gebruikte formule ‘… door x aangewezen door ons, gewestelijk directeur’ de belastingplichtige afdoend informeerde. De aanwijzing van de hoofdcontroleurs, in de gevallen waarin zij eventueel een dwangbevel moeten viseren en uitvoerbaar moeten verklaren, geschiedt met een dienstnota”. Het bestreden arrest geeft van die verklaring, die niet vaststelt dat de dienstnota betrekking had op L.D., wat overigens werd bevestigd in de memorie van antwoord van de verweerder, een uitlegging die niet verenigbaar is met de bewoordingen ervan en miskent derhalve de bewijskracht van die akte. Dat arrest, dat belangrijk is omdat het verduidelijkt welke bewijsmiddelen door de rechter kunnen worden aangenomen en welke bevoegdheid hij en het Hof daarover hebben, moet overigens worden vergeleken met het arrest dat het Hof dezelfde dag gewezen heeft in de zaak F.11.0124.F, ook met noot. A.H.