De vraag of een samenhang tot de aanvaarding van de internationale bevoegdheid/rechtsmacht kan leiden dient niet vanuit het intern Belgisch recht bekeken te worden, maar vanuit de autonome regeling van de EEX-Verordening. 

De samenhang wordt in de EEX-Verordening geregeld door artikel 28 en gedefinieerd door artikel 28, 3. Daarnaast regelt ook artikel 6 een bevoegdheidstoewijzing door samenhang, doch die bepaling speelt in casu geen rol omdat de situatie die bij dat artikel geregeld is, zich in deze zaak niet voordoet.

Samenhangend in de zin van artikel 28 EEX-Verordening zijn vorderingen waartussen een zo nauwe band bestaat dat een goede rechtsbedeling vraagt om hun gelijktijdige behandeling en berechting, teneinde te vermijden dat bij afzonderlijke berechting van de zaken onverenigbare beslissingen worden gegeven.

Bij productaansprakelijkheid is de plaats van de schadeveroorzakende gebeurtenis de plaats is waar het betrokken product is vervaardigd.(correcte uitlegging van Artikel 5, 3. van verordening (EG) nr. 44/2001 van de Raad van 22 december 2000 betreffende de rechterlijke bevoegdheid, de erkenning en de tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken).

De lidstaat waar de zaak wordt behandeld, kan krachtens artikel 7, 1. EVO de dwingende bepalingen van het recht van een andere lidstaat waarmee het geval nauw is verbonden toepassen in plaats van het op de overeenkomst toepasselijk recht. Bij de beslissing of aan deze dwingende bepalingen gevolg moet worden toegekend, moet rekening worden gehouden met hun aard en strekking, alsmede met de gevolgen die uit de toepassing of niet-toepassing van deze bepalingen zouden voortvloeien.

Op basis van artikel 7, 2. EVO kunnen de bepalingen van de lex fori worden toegepast die het geval dwingend beheersen, ongeacht het op de overeenkomst toepasselijk recht.

De nationale rechter kan, krachtens artikel 7, 1. EVO de dwingende bepalingen van het recht van een andere lidstaat alleen onder uitdrukkelijk omschreven voorwaarden, toepassen, terwijl de tekst van artikel 7, 2. van dit verdrag niet uitdrukkelijk bijzondere voorwaarden stelt aan de toepassing van dwingende bepalingen van de lex fori.

Evenwel laat de mogelijkheid om zich krachtens artikel 7, 2. EVO te beroepen op bepalingen van bijzonder dwingend recht de verplichting voor de lidstaten om erop toe te zien dat deze regels verenigbaar zijn met het recht van de Unie onverlet. Volgens de rechtspraak van het Hof betekent het feit dat nationale bepalingen als wetten van politie en veiligheid worden aangemerkt, immers niet dat zij niet in overeenstemming met de verdragsbepalingen hoeven te zijn; anders zou afbreuk worden gedaan aan de voorrang en de eenvormige toepassing van het Unierecht. Het recht van de Unie kan de aan dergelijke nationale wettelijke regelingen ten grondslag liggende overwegingen slechts aanvaarden voor zover het gaat om uitzonderingen op de communautaire vrijheden die uitdrukkelijk in het Verdrag zijn vastgesteld en, in voorkomend geval, voor zover het gaat om dwingende redenen van algemeen belang.

De kwalificatie van nationale bepalingen als wetten van politie en veiligheid heeft betrekking op nationale bepalingen aan de inachtneming waarvan zoveel belang wordt gehecht voor de handhaving van de politieke, sociale of economische organisatie van de betrokken lidstaat. Deze moeten worden nageleefd door eenieder die zich op het nationale grondgebied van deze lidstaat bevindt, of voor elke daarin gesitueerde rechtsbetrekking geldt.

Er bestaat geen algemeen rechtsbeginsel volgens hetwelk geen enkel in het buitenland verblijvende persoon door dwangmaatregel met extraterritoriale draagwijdte gedwongen mag worden de wetgeving van zijn verblijfplaats te schenden.

Bij een verzekeringscontract kunnen partijen vrij het toepasselijke recht kiezen.

Artikel 28ter, § 6 van de wet van 9 juli 1975 betreffende de controle der verzekeringsondernemingen (controlewet) bepaalt immers dat partijen - waar het grote risico's betreft, zoals in casu (zie bijlage I van KB 22 februari 1991; bijlage A (nr. 6) richtlijn nr. 73/239/EEG en art. 5 richtlijn nr. 88/357/EEG) - bij overeenkomst het toepasselijk recht vrij kunnen kiezen, wat volledig in overeenstemming is met artikel 27 richtlijn nr. 92/49/EEG.

Ter zake geldt dus een verregaande contractvrijheid. De keuze van de partijen voor een ander recht dan het Belgisch kan evenwel geen afbreuk doen aan de dwingende bepalingen van het Belgisch recht wanneer op het tijdstip van de keuze alle elementen van de overeenkomst op het grondgebied van België gelocaliseerd zijn (art. 28ter, § 6, laatste lid wet 9 juli 1975). Zelfs wanneer dit het geval zou zijn, kan reeds opgemerkt worden dat de bepalingen van de Belgische wetgeving inzake zeeverzekeringen net zoals de bewijsregels in de regel van suppletief recht zijn.

Overeenkomstig artikel 28ter, § 7 controlewet dient de rechtskeuze waarvan sprake in § 6 uitdrukkelijk te zijn of voldoende duidelijk te blijken uit de bepalingen van de overeenkomst of de omstandigheden van de zaak. Deze bepaling is in overeenstemming met richtlijn nr. 88/357/EEG: “De in de vorige onderdelen bedoelde rechtskeuze moet uitdrukkelijk zijn gedaan of voldoende duidelijk blijken uit de bepalingen van de overeenkomst of de omstandigheden van bet geval.” (art. 7, 1.,h)).

De vraag of er overeenstemming tussen partijen is tot stand gekomen over de keuze van het toepasselijk recht, wordt beheerst door het recht dat toepasselijk zou zijn indien de rechtskeuzebepaling geldig zou zijn, in casu dus door het Engels recht. Dit volgt uit artikel 7, 3. richtlijn nr. 88/357/EEG.

23.

De Belgische rechtsmachten moeten aan de hand van de eigen IPR regels bepalen of en in welke mate een buitenlandse insolventiemaatregelen in België erkenning en uitwerking hebben.

Aangezien de EG-Vo nr. 1346/2000 van de Raad van 29 mei 2000 betreffende insolventieprocedures geen toepassing vindt op een maatregel gevraagd en toegekend in de Verenigde Staten, dient terug te worden gegrepen naar artikel 121, § 1 WIPR.

Luidens deze bepaling wordt een buitenlandse rechterlijke beslissing die de opening, het verloop of de sluiting van een insolventieprocedure betreft en die niet is uitgesproken op grond van de insolventieverordening in België erkend of uitvoerbaar verklaard indien de beslissing werd genomen door een rechter in de Staat waar de voornaamste vestiging van de schuldenaar bij de inleiding van die procedure gelegen was ofwel een vestiging bezat waarbij in dit laatste geval de erkenning of de uitvoering van de beslissing slechts goederen kan betreffen die waren gelegen op het grondgebied van de Staat waar de procedure werd geopend.

Artikel 392 Strafwetboek bepaalt: “Opzettelijk worden genoemd het doden en het toebrengen van letsel met het oogmerk om een bepaald persoon of een persoon die zal worden aangetroffen of ontmoet, aan te randen, ook al was dit oogmerk afhankelijk van enige omstandigheid of van enige voorwaarde en zelfs al heeft de dader zich vergist omtrent de persoon die het slachtoffer van de aanranding is geworden.”

Uit die bepaling volgt dat hij die beoogt een wel bepaalde persoon te doden of letsel toe te brengen, maar door een externe oorzaak een andere doodt of letsel toebrengt, opzettelijk handelt. De omstandigheid dat hij een andere heeft getroffen dan de persoon die door hem werd beoogd, belet niet dat de dader opzettelijk heeft gehandeld in de zin van artikel 392 Strafwetboek.

De omstandigheid dat het onderzoeksgerecht een inverdenkinggestelde heeft verwezen naar het hof van assisen om er terecht te staan voor een bepaald feit, terwijl het de rechtspleging niet heeft geregeld voor een andere voor dit feit door de onderzoeksrechter inverdenkinggestelde persoon, levert als dusdanig geen miskenning op van het recht op een eerlijk proces en het recht van verdediging inclusief het recht op tegenspraak van de burgerlijke partijen, die hun burgerlijke rechtsvordering op dit feit steunen.

Zo het onderzoeksgerecht alsnog mocht beslissen om de inverdenkinggestelde, voor wie de rechtspleging niet werd geregeld, naar het hof van assisen te verwijzen, kunnen de burgerlijke partijen bij die behandeling door het hof van assisen al hun rechten laten gelden. Dit hof van assisen is bij zijn beoordeling niet gebonden door wat een eerder hof van assisen heeft beslist over een andere beschuldigde.

Aberratio ictus is het misdrijf bij misslag.

Dit is bijvoorbeeld het geval wanneer een dader een persoon wil neerschieten, maar door een slecht gemist schot, niet de beoogde persoon raakt maar een toevallige voorbijganger.
Theoretisch zijn er dus twee misdrijven een (mislukte) poging (tot moord) en een misdrijf (moord) bij misslag.
Naar Belgisch recht worden de feiten als één voltooid opzettelijk misdrijf aanzien.

De error in personae is het misdrijf waarbij een dader een wel bepaald slachtoffer wil schaden maar een andere persoon aanziet voor de persoon die hij beoogt en op deze persoon het misdrijf uitvoert.

De error in personae of persoonsverwisseling heeft geen gevolg bij de bestraffing. Het misdrijf waarbij de dader zich vergist heeft over de identiteit van zijn slachtoffer, wordt aanzien als een voltooid (opzettelijk) misdrijf).

Het onderscheid tussen de poging en het voltooide misdrijf is naar Belgisch recht van belang omdat het Belgisch recht een onderscheid maakt tussen het met succes gepleegde misdrijf en het mislukte misdrijf, zijnde de poging. Er wordt naar Belgisch recht dus rekening gehouden met het objectieve resultaat. In Frankrijk wordt een poging gelijkgesteld met een voltooid misdrijf. Het Franse criterium is subjectief, waarmee bedoeld wordt dat bij de strafbaarstelling het beoordelingselement de ingesteldheid, zijnde de bedoeling van de dader primeert.

Artikel 392 Strafwetboek bepaalt: “Opzettelijk worden genoemd het doden en het toebrengen van letsel met het oogmerk om een bepaald persoon of een persoon die zal worden aangetroffen of ontmoet, aan te randen, ook al was dit oogmerk afhankelijk van enige omstandigheid of van enige voorwaarde en zelfs al heeft de dader zich vergist omtrent de persoon die het slachtoffer van de aanranding is geworden.”

Uit die bepaling volgt dat hij die beoogt een wel bepaalde persoon te doden of letsel toe te brengen, maar door een externe oorzaak een andere doodt of letsel toebrengt, opzettelijk handelt. De omstandigheid dat hij een andere heeft getroffen dan de persoon die door hem werd beoogd, belet niet dat de dader opzettelijk heeft gehandeld in de zin van artikel 392 Strafwetboek.

De omstandigheid dat het onderzoeksgerecht een inverdenkinggestelde heeft verwezen naar het hof van assisen om er terecht te staan voor een bepaald feit, terwijl het de rechtspleging niet heeft geregeld voor een andere voor dit feit door de onderzoeksrechter inverdenkinggestelde persoon, levert als dusdanig geen miskenning op van het recht op een eerlijk proces en het recht van verdediging inclusief het recht op tegenspraak van de burgerlijke partijen, die hun burgerlijke rechtsvordering op dit feit steunen.

Zo het onderzoeksgerecht alsnog mocht beslissen om de inverdenkinggestelde, voor wie de rechtspleging niet werd geregeld, naar het hof van assisen te verwijzen, kunnen de burgerlijke partijen bij die behandeling door het hof van assisen al hun rechten laten gelden. Dit hof van assisen is bij zijn beoordeling niet gebonden door wat een eerder hof van assisen heeft beslist over een andere beschuldigde.

Een verdachte heeft zwijgrecht en mag de hem verweten feiten ontkennen. Een voorlopige hechtenis kan niet worden verantwoord op de enkele grond dat de verdachte ontkent schuldig te zijn of weigert mee te werken met de met het onderzoek belaste overheden.

De omstandigheid dat een verdachte zich op zijn zwijgrecht beroept en weigert mee te werken met de met het onderzoek belaste overheden, kan niettemin gevolgen hebben voor de wijze waarop het onderzoek moet worden gevoerd en de duur ervan. De rechter mag met die impact rekening houden bij de beslissing over de handhaving van de voorlopige hechtenis.

De duur van de voorlopige hechtenis heeft een invloed op de motiveringsverplichting van de handhavingsbeslissing, daar gronden die aanvankelijk afdoende leken door het tijdsverloop hun rechtvaardigend vermogen kunnen verliezen; daaruit vloeit evenwel niet voort dat de rechter bij de beoordeling van het recidivegevaar, het collusiegevaar en de redenen van openbare veiligheid geen acht meer zou mogen slaan op de ernstige aanwijzingen van schuld

ij de beoordeling van de redelijkheid van de duur van de voorlopige hechtenis kan de rechter rekening houden met het gevaar voor recidive; hij kan dit recidivegevaar ook afleiden uit strafrechtelijke antecedenten die niet vergelijkbaar zijn met de feiten waarvoor de verdachte in voorlopige hechtenis werd geplaatst

Een lokauto is een auto, gebeurlijk voorzien van haplare 'lokkertjes' als computertassen en/of uitgerust met speciale opsporingsapparatuur, die door de politie wordt opgesteld om autokrakers of autodieven aan te zetten tot diefstal, met oog op hun opsporing, aanhouding en vervolging.

Wanneer het opzet om het misdrijf te plegen is ontstaan buiten enig optreden van de politieambtenaar of van een derde handelend op het uitdrukkelijk verzoek van deze ambtenaar, deze zich heeft beperkt tot het scheppen van de gelegenheid om vrij een strafbaar feit te plegen in zodanige omstandigheden dat hij de uitvoering ervan kan vaststellen en aan de dader ruimte gelaten wordt om vrij met zijn misdadig voornemen te breken, is er geen sprake van provocatie.

De rechter oordeelt onaantastbaar of het optreden van de politieambtenaar aan de oorsprong ligt van het misdadige voornemen van de dader of deze heeft aangemoedigd, dan wel slechts de gelegenheid was om vrij een strafbaar feit te plegen in omstandigheden waar de dader steeds vrij met dit voornemen kon breken.

Het observeren van een (reeds) gestolen voertuig van een parking resulteert in de terechte conclusie dat de politie:

• “niets meer deed dan het nabootsen van een dagelijkse situatie die de dader ook had kunnen tegenkomen indien eender welke burger zijn voertuig op de openbare weg had achtergelaten”;
• zich beperkte “tot het louter creëren van een gelegenheid om vrij een strafbaar feit te plegen zonder op enige wijze afbreuk te doen aan de vrijheid van de eiser om af te zien van het plegen van enig misdrijf met dit voertuig”;
• enkel beoogde de uitvoering van het misdrijf vast te stellen.

Artikel 6bis, derde lid, Drugswet vereist het voorafgaandelijk voorhanden zijn van ernstige en objectieve aanwijzingen dat lokalen dienen voor het vervaardigen, bereiden, bewaren of opslaan van de in de Drugswet genoemde stoffen; het bestaan van dergelijke aanwijzingen vereist niet noodzakelijk verklaringen van meerdere personen, het bekend zijn van de identiteit van een getuige die informatie heeft verstrekt of de bevestiging van informatie door een langdurige observatie; de rechter oordeelt onaantastbaar of er ernstige en objectieve aanwijzingen zijn dat de bezochte lokalen voor het vervaardigen, bereiden, bewaren of opslaan van de in de Drugswet genoemde stoffen dienden.

Van een grootwarenhuis - dat in casu bovendien een erkende keten is - mag verwacht worden dat het minstens elke hindernis of gevaarssituatie zodanig aanduidt waardoor het rechtmatig vertrouwen van de klanten niet verschalkt wordt. De algemene zorgvuldigheidsplicht die op elke voetganger rust mag niet tot gevolg hebben dat zij steeds met de ogen gericht naar de grond moeten stappen.

Gezien in casu blijkbaar de toegangsdeur tot het grootwarenhuis niet toeliet dat twee klanten elkaar konden kruisen waardoor dat de klant die het grootwarenhuis wou binnengaan verplicht werd een klant uit de tegenovergestelde richting te laten voorbijgaan, moest eerstvermelde klant zich bovendien in de gegeven omstandigheden er niet aan verwachten dat hij bij het opzij gaan ook nog zou kunnen struikelen over een hindernis.

De kosten die een persoon die schade heeft geleden, heeft moeten maken om zijn schade te bewijzen, in casu een eenzijdig door een gerechtsdeurwaarder opgemaakt proces-verbaal van vaststelling, en dat dus geen tegensprekelijk karakter heeft, kunnen niet ten laste gelegd worden van de persoon die deze schade heeft veroorzaakt. Dergelijke kosten maken geen kosten van het geding uit in eigenlijke zin.

Het feit dat een derde niet veroordeeld is voor de feiten van witwassen of feiten die het witgewassen vermogensvoordeel hebben voortgebracht, heeft niet noodzakelijk tot gevolg dat zijn bezit van die goederen rechtmatig is.

Krachtens artikel 505, derde lid (oud) Strafwetboek, wordt het voorwerp van het misdrijf witwassen verbeurdverklaard, zelfs als het geen eigendom van de veroordeelde is, zonder dat die verbeurdverklaring nochtans de rechten van derden op de goederen die het voorwerp kunnen uitmaken van de verbeurdverklaring, schaadt.

Die bepaling vereist niet dat de aldus verbeurd te verklaren goederen tot het vermogen van de veroordeelde behoren, maar laat enkel toe dat derden, dit zijn personen die niet werden veroordeeld voor het witwasmisdrijf of een eraan ten grondslag liggend misdrijf, krachtens hun rechtmatig bezit aanspraken op die goederen doen gelden.

De wederrechtelijke oorsprong van de goederen die als voorwerp van het misdrijf witwassen in aanmerking komen voor de verbeurdverklaring, volstaat niet om de aanspraken van derden op die goederen zonder meer af te wijzen. In dat geval zou immers geen enkele derde aanspraken kunnen doen gelden op deze goederen, die krachtens de voormelde bepaling allemaal een wederrechtelijke oorsprong hebben.

Voor het overige beoordeelt de rechter onaantastbaar in feite of het bezit dat derden op die goederen beweren te hebben, rechtmatig is. Daarbij kan de rechter rekening houden met alle voorliggende omstandigheden, zoals de deugdelijkheid van het voorgehouden bezit en de goede trouw van de derde die aanspraken op die goederen doet gelden of wiens aanspraken daarop worden uitgeoefend. Die goede trouw is aanwezig wanneer die derde kan geloven in de regelmatigheid van de aard en de oorsprong van de goederen.

Bijgevolg heeft het feit dat een derde niet veroordeeld is voor de feiten van witwassen of feiten die het witgewassen vermogensvoordeel hebben voortgebracht, niet noodzakelijk tot gevolg dat zijn bezit van die goederen rechtmatig is.

De omzetting of overdracht van kapitalen van illegale herkomst, die door de voormelde wetsbepalingen strafbaar worden gesteld, houden in dat het in omloop brengen ervan tot gevolg heeft dat de oorsprong ervan wordt verhuld. Dergelijke inomloopbrenging is niet voltrokken wanneer een depositogever alleen maar bedragen stort op en afhaalt van zijn eigen rekening.

Wie aan een ambtenaar geld geeft om invloed aan te wenden of uit te oefenen en hij die hiertoe gelden ontvangt en dit in de aangelegenheden waarin de ambtenaar bevoegd is strafbaar als passieve publieke omkoping in hoofde van de ontvanger van de gelden en als actieve omkoping in hoofde van de personen die de geldsommen hebben gegeven.

Meerdere personen en volgens kwatongen zelfs enkele advocaten zouden aanbieden om tegen betaling invloed aan te wenden bij rechters. Wie aan het betaalt en wie de betaling ontvangt is strafbaar met zware straffen. Of er daadwerkelijk geld aan een rechter betaald werd verandert hier niets aan.

Natuurlijk is de rechter die gelden ontvangt strafbaar en zelfs afzetbaar. Let wel, zij die beweren rechters te kunnen omkopen of hun invloed kunnen aanwenden bij rechters zijn per definitie criminelen door de omkoping waaraan zij zich schuldig maken en waartoe en waarbij zij de betaler van de geldsommen tot mededader aan hun misdrijf majen.

Maar ze bedriegen ook nog eens de betaler van de geldsommen, gezien in de regel de gelden gewoon in hun zak verdwijnen en er geen centiem aa de rechter betaald wordt, laat staan dat er zelfs met gesproken wordt. Indien deze beproefde oplichtingstechniek door advocaten zou bedreven worden en vastgesteld worden zou de schrapping van de advocaat wellicht onvermijdelijk zijn, onverminderd zware straffen en zelfs schadevergoeding.

Eventueel deelnemingsopzet kan volgens bepaalde rechtsleer enkel worden erkend bij een “bepaald” opzet en niet voor een “onbepaald” opzet.

“Bepaald opzet” houdt in dat de deelnemer een welbepaald misdrijf voor ogen heeft, “onbepaald opzet” houdt in dat de deelnemer handelt met de ingesteldheid om tot om het even welk misdrijf bij te dragen.

Eventueel deelnemingsopzet mag niet gelijkgesteld met gevallen van onachtzaamheid. Het volstaat niet dat de betrokken persoon de mogelijkheid dat hij deelneemt aan een misdrijf kon of moest voorzien. In dat geval is er enkel onachtzaamheid, geen eventueel opzet. Het is vereist dat de betrokkene effectief de mogelijkheid heeft voorzien dat hij deelneemt en dat hij dit op voorhand heeft aanvaard.

De voorgestelde kredietformule, het zogenaamde "beleggerskrediet" had het voordeel dat de lener niet al zijn kapitaal diende te investeren in de bouw. Immerseendeel van het op te bouwen kapitaal zou bekomen worden door de opbrengst van een een investeringsfonds, waarvan de ontwikkeling van het kapitaal in dit fonds zou kunnen worden gebruikt om het krediet terug te betalen.

Zo zouden de leners geen maandelijkse kapitaalsaflossingen uit te voeren voor het door het fonds "gewaarborgde" deel, met aldus een snellere terugbetaling en een korte looptijd van het contract "open lifes values", door aanwendingen van gegenereerde meerwaarden indien de markt positief zou evolueren.

Het is noodzakelijk dat de bank de klant correct informeert over alle aspecten van dit krediet, met inbegrip van de onzekerheden die inherent zijn aan dit soort verzekeringscontracten.

Immers te dezen werd vastgesteld:

De kredietnemer beschikte op het ogenblik van de ondertekening van de kredietovereenkomst

• over de nodige informatie over de kredietovereenkomst, e
• over de samenstelling van het beleggingsfonds.

De kredietgever gaf door hem opgestelde simulaties over het gewenste rendement. Deze bleken geen resultaatsverbintenis in te houden en waren ten loutere informatieve titel.

Bleek dust dat de kredietgever zich niet verbonden had tot het behalen van een verplicht maandelijks rendement.

Aldus kwam het hof van beroep te Brussel tot de conclusie dat de kredietgever zich had gedragen als een normaal, zorgvuldig kredietgever, zich had gekweten van zijn informatie- en raadgevingsplicht en er hem geen enkel fout kon verweten worden.

Inzake de naleving van de informatieplicht, rust de bewijslast omtrent de ingeroepen schending ervan bij de informatieschuldeiser, in casu de kredietnemer en/of de borg. P. bewijst geenszins dat er sprake was van een “culpa in contrahendo” inzake verstrekte informatie in hoofde van de bank.

Een borgsteller kan niet inroepen dat een kredeietgever hem niet of onvoldoende zou geïnformeerd hebben over de - beweerd slechte - financiële toestand van de kredietnemer. In beginsel heeft de kredietverstrekker niet de plicht de borg in te lichten over de financiële toestand van de kredietnemer en komt het aan de borg toe om zich te informeren over de solvabiliteit van de hoofdschuldenaar. Wanneer de kredietnemer aan een derde vraagt zich persoonlijk borg te stellen voor zijn verbintenissen tegenover een bank, steunt deze eenzijdige borgstellingovereenkomst, waarbij enkel de borg zich verbindt, op een vertrouwensrelatie tussen de borg en de gewaarborgde, zodat de borg uit deze relatie zijn informatie moet putten. 

De verantwoordelijkheid voor de toekenning van het krediet dient beoordeeld te worden, rekening houdend met alle externe omstandigheden en gegevens waarvan de bank kennis had of moest hebben op het ogenblik van de beslissing om het krediet toe te kennen. Gebeurtenissen, die zich nadien hebben voorgedaan en die niet konden voorzien worden op het ogenblik van het toestaan van het krediet, kunnen niet in aanmerking worden genomen. De bankactiviteit gaat noodzakelijk gepaard met risico's, zodat de realisatie van zulke risico's op zich niet volstaat om een fout ten laste van de kredietinstelling te weerhouden.

Wanneer de kredietverstrekker, aan de hand van zijn onderzoek bij de kredietaanvraag vaststelt dat de kredietnemer de verbintenissen uit de aangevraagde kredieten redelijkerwijze niet zal kunnen naleven, gedraagt hij zich onrechtmatig door niettemin het krediet toch toe te kennen, zelfs wanneer hij over voldoende zekerheden beschikt. Een krediet mag niet toegekend worden louter op grond van verleende zekerheden. Doch de enkele omstandigheid dat de kredietinstelling ernaar streeft om haar kredietrisico op afdoende wijze af te dekken door middel van zekerheden, kan op zich niet als een fout worden bestempeld.

Wie beweert dat een krediet ten onrechte werd toegekend, dient de fout van de kredietverstrekker te bewijzen. 

Het gedrag van een kredietgever bij het verlenen en handhaven van kredieten, bij het weigeren van het herschikken van kredieten en bij het verstrekken van de nodige informatie aan de kredietverlener en aan de borgen en haar loyauteitsverplichting, moeten worden beoordeeld in functie van het gedrag van een normaal voorzichtige en redelijke bankier, geplaatst in dezelfde concrete omstandigheden.

Bij het toekennen en handhaven of weigeren van een krediet beschikt de bankier over een beoordelingsvrijheid. Het is slechts indien zijn beslissing kennelijk afwijkt van deze van een normaal voorzichtige en redelijke bankier in dezelfde concrete omstandigheden, dat een fout in zijn hoofde aanwezig kan worden geacht.

Bij deze beoordeling mag de rechter geen rekening houden met gebeurtenissen die zich nadien hebben voorgedaan en die de bankier op het ogenblik van de krediettoekenning en -handhaving niet kon en moest kennen.