Ouderverstoting bestaat uit gedrag van een kind dat zich vijandig opstelt tegenover (in de regel één van) de ouders en dit in de regel naar aanleiding van een echtscheiding. Dit gedrag werd in 1976 voor het eerst als pathologie beschreven door Wallerstein en in 1980 gevolgd door Kelly.
Ouderschapsverstoting zou gevoed en onderhouden worden door een vechtscheiding.
Er kan evenwel niet genoeg benadrukt worden dat er een conceptuele discussie bestaat over het begrip ouderverstoting. Er is duidelijk heel wat meer aan de hand dan het archetype van de boze tot wraak beluste op ouderverstoting aanzettende moeder en de vader in de klassieke slachtofferrol. Vanuit deze enge visie werd het probleem aangepakt vanuit de overtuiging dat het kind gebrainwasht was en werd een deprogrammering van het kind opgestart met bijzonder weinig resultaat.
Een kind is niet een stuk hardware dat geprogrammeerd wordt door ouders en waarbij het na verkeerde programmatie kan geherformatterde worden na een het wissen van alle foute programmatuur en na defragmentatie een nieuwe correcte (welke?) programmatuur moet/kan krijgen.
Het nadeel van het begrip ouderverstoting is dat het als label gebruikt wordt en gejuridiseerd wordt vanuit de idee van culpabiliseerbaar gedrag in hoofde van één van de ouders. Het effect van de ouderverstoting neemt in de praktijk echter tioe van zodra er middels sanctie en dwang wordt gehandeld tegen één van de ouders. Het kind wordt hierdoor totaal onhandelbaar en zal zich bovendien nog eens gaan keren tegen heel de maatschappij en tegen justitie die de enige ouder waarin het kind nog vetrouwen heeft verder gaat bestraffen en isoleren, waardoor het kind in de verstoting alleen maar wordt bevestigd.