Voordelen in natura zijn loon en onderworpen aan sociale zekerheid wanneer ze geen arbeidsmateriaal zijn

Overeenkomstig artikel 14, § 1 van de wet van 27 juni 1969 tot herziening van de besluitwet van 28 december 1944 betreffende de maatschappelijke zekerheid der arbeiders worden de bijdragen voor sociale zekerheid berekend op grond van het loon van de werknemer.

Overeenkomstig artikel 2, al. l, 1° van de wet van 12 april 1965 betreffende de bescherming van het loon der werknemers wordt onder “loon” verstaan, het loon in geld waarop de werknemer ingevolge zijn dienstbetrekking recht heeft ten laste van de werkgever.

Overeenkomstig artikel 19, § 2, 5° van het koninklijk besluit van 28 november 1969 tot uitvoering van de wet van 27 juni 1969 worden niet als loon aangemerkt de voordelen toegekend in de vorm van arbeidsgereedschap of werkkleding.

Overeenkomstig artikel 19, § 2, 19° van het koninklijk besluit van 28 november 1969 wordt niet als loon aangemerkt de vermindering ten laste van de werkgever van de normale prijs van de gefabriceerde of verkochte producten of diensten geleverd door de werkgever, op voorwaarde dat de hoeveelheid van de aan elke werknemer verkochte producten of geleverde diensten het normale verbruik van het gezin van de werknemer niet overschrijdt.

De werkgever moet kunnen aantonen dat hij zijn werknemers op deze voorwaarde heeft gewezen.

Onder normale prijs wordt de prijs verstaan die de werknemer als particuliere consument had moeten betalen, indien hij niet zou tewerkgesteld zijn door de werkgever die het product fabriceert of verkoopt of de dienst levert. Levert de werkgever niet rechtstreeks producten of diensten aan de particuliere klant, dan is de normale prijs die welke een particuliere klant met een vergelijkbaar profiel als de werknemer in de detailhandel moet betalen.

De werkgever moet de nodige elementen kunnen voorleggen om de normale prijs te staven.

Is de prijsvermindering groter dan 30% van het bedrag van de normale prijs, dan wordt het bedrag van de vermindering dat 30% van de normale prijs overschrijdt, als loon beschouwd.

In de mate dat men de abonnementen gebruikt of kan gebruiken voor privédoeleinden, verliezen zij de hoedanigheid van arbeidsgereedschap en blijven zij in het loonbegrip. In casu, werden de abonnementen doorgaans op het thuisadres geleverd en was privégebruik door de betrokken werknemer en/of familieleden mogelijk (de heer S., projectleider bij RM-Groep, verklaart dat hij 1 vast abonnement heeft en dat dit gratis wordt geleverd op het adres van zijn moeder, stuk 10 van dossier 16 van RSZ).

Voor de toepassing van artikel 2, alinea 1, 1° van de wet van 12 april 1965 is niet vereist dat het voordeel rechtstreeks door de werkgever wordt betaald. Voldoende is dat de werkgever, krachtens de overeenkomst of krachtens een eenzijdige verbintenis, instaat, verantwoordelijk is, gehouden is tot de toekenning van het voordeel (Cass. 16 januari 1978, Arr.Cass. 1977-1978, 594; 4 februari 2002, RW 2002-03, 293 en 24 mei 2004, JTT 2004, afl. 400, 465, concl. Leclercq; Arbh. Brussel 15 maart 2012, AR 2011/AB 78, A.Z. / Rsz, juridat.be).

Evenmin is doorslaggevend dat het toegekende voordeel boekhoudkundig niet kan teruggevonden in de kosten van de onderneming. Van zodra vaststaat dat de werkgever er zich toe verbonden heeft een bepaald voordeel toe te kennen, dan heeft de werknemer ingevolge zijn dienstbetrekking recht op dit voordeel ten laste van de werkgever, ongeacht hoe deze zich organiseert om deze last te dragen. In casu zijn alle ondernemingen 100% dochterondernemingen van de RM-Groep, zodanig dat de kosten van toegekende abonnementen ten laste vallen van de werkgever. Het feit dat deze voordelen door toedoen van “de abonnementsdienst” van RM-Groep worden verstrekt, doet hier geen afbreuk aan. Het gaat om voordelen waarop de werknemer, ingevolge zijn dienstbetrekking, aanspraak maakt ten aanzien van zijn werkgever.